Rouwen in overgaan
Je hoort weleens zeggen "ik ben niet ver, enkel aan de overkant, kijk door de ogen van de ziel, voel...in stilte zijn we één".
Sta even stil bij het leven, van ervaren naar transformeren, naar transmuteren, van geboorte tot voorbij de dood...
Staat ons leven niet vanaf je geboorte voor afscheid nemen in een continue beweging:
-je opnieuw vrijmaken om verder te kunnen gaan,
-de illusie vrijlaten om tot je echte zelf te komen,
risico's nemen om met vallen en opstaan te leren vliegen, om te dansen in lichtheid, IN LIEFDE door en voor het leven?
Proberen we niet het geheel te zien vanuit verschillende hoeken, een veel grotere schoonheid die grenzeloos reikt voorbij tijd en ruimte...?
Mensen rouwen om verlies van het tastbare, het is een doorlaten van gevoelens, een her-bewerken van gedachten waarin momenten van intens bezig zijn en afleiding elkaar afwisselen. Soms gaat dit gepaard met lichamelijke pijnen, je hele lijf schreeuwt onder de afscheiding of de organen wenen om het verdriet dat zich niet in tranen kan uitten.
Hoe gaan we om met verlies, rouwervaring?
We verkennen onze innerlijke leefwereld, we ervaren wat we meer zijn dan alleen onze fysieke werkelijkheid.
We doen ons verhaal om op verhaal te komen. In verbinding met onze diepste zelf is er ruimte voor het doorleven van de pijn en de daarbij horende emoties en gevoelens. In het verdwijnen van de energetische verbindingen vinden we stilte en leegte in onszelf. We voelen hoe een oneindige liefdevolle kracht stilaan door ons heen gaat stromen, ons gaat voeden...
Onze rouwervaring gaat geleidelijk over in een groeiproces, een inspiratie voor ons dagelijkse leven.